Był jednym z wielu studentów SGH, którzy urodzili się i wychowali w II Rzeczypospolitej. Był również jednym z wielu, którzy w latach okupacji hitlerowskiej polegli w walce w niemieckim najeźdźcą.
Stanisław Leopold urodził się 9 stycznia 1918 r. w Dziektarzewie w województwie łódzkim, w majątku ziemskim swoich rodziców, Stanisława i Małgorzaty Leopoldów. Majątek nie był wielki, a Stanisława Leopolda seniora znano głównie z działalności społecznej.
Stanisław Leopold junior początkowo nauki pobierał w domu rodzinnym, a w 1927 r. został uczniem Gimnazjum Zgromadzenia Kupców miasta Łodzi. Bez trudności przechodził z klasy do klasy, ale należał do uczniów w najlepszym razie przeciętnych. W łódzkim gimnazjum poznał podstawy przedmiotów ekonomicznych i potem tę wiedzę rozwinął na studiach w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Studiował bez wpadek, w latach 1935–1938, aczkolwiek podobnie jak w szkole średniej oceny uzyskiwał przeciętne. Zdał egzamin magisterski, choć pracy magisterskiej nie złożył i rozstał się ostatecznie z naszą uczelnią w 1940 r.
Podobnie jak jego ojciec wykazywał wielkie zainteresowanie działalnością społeczną. Już w szkole średniej działał jako skarbnik i uczestnik kół samokształceniowych. Później wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (odłam lewicy piłsudczykowskiej). Redagował czasopismo „Czerwone Tarcze” przeznaczone dla młodzieży szkolnej. W SGH, co warte zauważenia, studiował na kierunku spółdzielczym. W czasie II wojny światowej zaangażował się w działalność konspiracyjną. W grupie Przyszłość starał się wpajać młodzieży zasady, które do dziś wydają się aktualne: pracy nad własnym charakterem, przygotowywania się do działalności publicznej uwzględniającej zasady demokracji i sprawiedliwości społecznej, realistycznego podejścia w dążeniu do wyznaczonych celów, walki o wolność kraju. W konspiracji często podkreślał wagę ostrożności.
W 1942 r. grupa Stanisława Leopolda podjęła współpracę z Szarymi Szeregami. Stanisław przybrał pseudonim „Rafał” i został żołnierzem batalionu Parasol, oddziału Armii Krajowej dokonującego zamachów na wybranych przedstawicieli niemieckiego aparatu terroru. Pod dowództwem „Rafała” przeprowadzono w Krakowie 11 lipca 1944 r. zamach na Obergruppenführera SS Wilhelma Koppego, znanego z okrucieństwa (był odpowiedzialny za masowe zbrodnie na Polakach i Żydach). Koppe przeżył, a uczestnicy akcji ponieśli duże straty (zabici i ranni). W czasie akcji ranny został również Stanisław Leopold. „Rafał” wziął też udział w powstaniu warszawskim i w pierwszych dniach narodowego zrywu otrzymał Krzyż Walecznych. Podporucznik „Rafał” dowodził I kompanią batalionu Parasol, walczył na Woli i Starym Mieście. Poległ 25 sierpnia 1944 r. Znalazł wieczny spoczynek w kwaterze Parasola na Powązkach, a pośmiertnie został odznaczony orderem Virtuti Militari.
Był jednym z wielu studentów SGH, którzy urodzili się i wychowali w II Rzeczypospolitej. Był również jednym z wielu, którzy w latach okupacji hitlerowskiej polegli w walce w niemieckim najeźdźcą. W styczniu 2018 r. przypadnie 100. rocznica urodzin Stanisława Leopolda „Rafała”. Cześć jego pamięci!
