5 lat Programu Mentoringowego SGH

Kiedy pojawił się pomysł na połączenie poprzez mentoring obecnych studentów z byłymi, czyli absolwentami uczelni, nikt nie miał wątpliwości, że ze wszech miar jest on wart realizacji. Studenci, reprezentowani przez Samorząd Studentów SGH, wyrazili potrzebę otrzymania wsparcia w budowaniu swoich ścieżek kariery, ich uporządkowaniu i skonfrontowaniu z osobami, które kiedyś były w podobnej sytuacji i dokonywały podobnych wyborów. Tymczasem absolwenci równolegle wyrażali chęć dzielenia się swoimi zawodowymi i życiowymi doświadczeniami z młodszym pokoleniem, mając nadzieję na wymienność relacji i poznanie nowoczesnego sposobu widzenia świata. Połączenie potrzeb studentów z kompetencjami i chęciami do zaangażowania się absolwentów przynosi ogromną wartość dodaną dla wszystkich członków społeczności SGH. Wybór Centrum Kariery i Relacji z Absolwentami do realizacji programu był w tej sytuacji oczywisty, podobnie jak partnerstwo z Samorządem Studentów SGH. W I połowie 2018 r. pierwsze 65 par mentorskich rozpoczęło współpracę. W zakończonej 8 czerwca  V, jubileuszowej edycji programu uczestniczyła, jak dotychczas, rekordowa liczba 94 par.

Przez 5 lat w Programie Mentoringowym SGH łącznie wzięło udział ponad 370 studentów i ponad 220 mentorów; 34 mentorów uczestniczyło w nim minimum trzy razy, a troje jest zaangażowanych od samego początku. Co nimi kieruje? „Każda z dotychczasowych edycji to dla mnie nie tylko możliwość dzielenia się doświadczeniem ze studentami (przyszłymi liderami), ale także ogromna dawka pasji, ambicji, inspiracji oraz przede wszystkim możliwość poznawania wielu wspaniałych osób” – mówi Maria Mickiewicz, która jako mentorka angażuje się od I edycji programu. W podobnym duchu wypowiadają się Radosław Malik i Marcin Sakowicz, którzy wraz z Marią tworzą wspomnianą trójkę mentorów z najdłuższym stażem.

Choć program z edycji na edycję rozwija się i nieco zmienia, pewne elementy od początku są stałe i stanowią podstawę utrzymania odpowiedniej jakości tego przedsięwzięcia. W pierwszej kolejności należy do nich współpraca oparta na kontrakcie zawartym pomiędzy mentorem a mentee, którego wzór dostarczają organizatorzy i w którym obie strony ustalają, nad jakimi celami będą pracować oraz na jakich zasadach (część z nich jest z góry ustalona przez osoby nadzorujące program). Na początku każdej edycji odbywają się warsztaty startowe dla wszystkich uczestników, a w czasie jej trwania są organizowane różnorodne warsztaty rozwijające kompetencje mentorskie i sesja superwizyjno-interwizyjna. Mentorzy i mentee są także proszeni o dokonanie oceny zarówno programu, jak i procesu mentoringowego, w którym uczestniczą.

Od IV edycji, która ruszyła w bardzo niepewnych, postpandemicznych czasach, spotykamy się z mentorami przy okazji – najczęściej wirtualnych – „Rozmów przy kawie i herbacie”. Podczas tych spotkań mogą oni wymieniać się na bieżąco swoimi doświadczeniami, konsultować z innymi pojawiające się wyzwania lub też podyskutować na związane z mentoringiem tematy, zaproponowane przez organizatorów.

Pandemia i wiążące się z nią wyzwania zmotywowały nas (eufemistycznie rzecz ujmując) do poszukiwania zdalnych i hybrydowych rozwiązań, które umożliwiłyby trwanie programu pomimo mało sprzyjających okoliczności. Chodziło przy tym nie tylko o rozwiązania technologiczne, ale także o pozostawanie w kontakcie z innymi uczestnikami programu, wzajemne wspieranie się i budowanie mentorskiej społeczności. Proponowaliśmy i testowaliśmy różne opcje i choć nie wszystko szło dokładnie tak, jak chcieliśmy (czasem wręcz zupełnie nie tak), możemy uczciwie powiedzieć: daliśmy radę i wytrwale i śmiało idziemy dalej.

Tradycją są wspólne spotkania mentorów i mentees inaugurujące i kończące program, jak również te odbywające się mniej więcej w połowie każdej edycji, służące szerszemu networkingowi, integracji oraz grupowej wymianie opinii między pokoleniami. Idea Programu Mentoringowego SGH opiera się bowiem na budowaniu nie tylko relacji między poszczególnymi mentees a mentorami, ale również absolwencko-studenckiej społeczności. Mentoring jest do tego doskonałym narzędziem, bo, jak powiedział Marc Freedman, uznany przedsiębiorca społeczny: „Mentoring łączy nas – pomiędzy pokoleniami, klasami, rasą – w sposób, który zmusza nas do uznania naszej współzależności (…) Pozwala uczestniczyć w zasadniczym, ale nieskończonym procesie odkrywania na nowo wspólnoty, potwierdzając jednocześnie, że każdy z nas odgrywa w tym ważną rolę”.

JUSTYNA KOZERA, dyrektorka Centrum Kariery i Relacji z Absolwentami SGH