Konferencja Zakładu Wspomagania i Analizy Decyzji SGH (18 maja 2021 r.) miała – obok świetnej części naukowej – także sesję poświęconą jubileuszowi 25-lecia zakładu. Jej głównym bohaterem był prof. dr hab. Tomasz Szapiro, obchodzący (z niechęcią!) swój jubileusz. Byli goście z zagranicy, wspomnienia, prezentacja kilku książek i wzruszająca przemowa Jubilata.
Profesor Tomasz Szapiro odegrał i odgrywa dobre role wobec mnóstwa osób i instytucji, z którymi się wiąże. Mam poczucie, że jest on od zawsze blisko moich własnych ścieżek na uczelni i poza nią. Ostatnio („Gazeta SGH” 2020, nr 4) napisał przewspaniały Esej o stylach szefowania, który poświęcił prof. Marii Podgórskiej i mnie. Jak zwykle u Tomka, to nie jest po prostu tekst „na okoliczność”, ale przede wszystkim wartościowy dyskurs o liderach w nauce i na uczelni. Dziękuję! Przy okazji – są jeszcze na uczelni egzemplarze papierowe tego numeru, warto po niego sięgnąć, wersja internetowa to jednak coś innego.
Chciałbym o Tomku napisać wiele, nie mam szansy na choćby zbliżenie się do emocji i głębi jego stylu. Spróbuję zacząć tak. Piszę te słowa w Dniu Matki. Tak się złożyło, że moja mama odeszła w trakcie naszej kadencji rektorskiej (2014 r.), mama Tomka – nieco wcześniej (2012 r.). Pamiętam oba pogrzeby, wzruszającą przemowę Tomka nad grobem swojej mamy, a także nekrolog i słowa otuchy dla mnie po odejściu mojej. To jeden flesz.
Kolejne wspomnienie to 1996 r. Profesor Szapiro zaprasza mnie do projektu „Mentor” i stażu w University of Strathclyde w Glasgow. Mamy good time z gospodarzami oraz naszą grupą naukowców z SGH, poznaję jego niezwykłe umiejętności organizacyjne i społeczne. Oczywiście – na koniec powstaje książka, jak zwykle przy współpracy z Tomkiem.
Przywołam jeszcze trzecie spotkanie (2002 r.?) – moje, świeżo mianowanego szefa Kanadyjskiego Programu MBA, z prof. Szapiro, liderem dydaktyki w obu istniejących wówczas w SGH międzynarodowych programach MBA. To dzięki takim wykładowcom mogłem pełnić swoją misję, od nich nauczyłem się bardzo wiele. Do dzisiaj uważam, że standard zajęć na studiach MBA w SGH jest niedościgniony dla dydaktyki, jaką prowadzimy na niższych poziomach.
Wreszcie, pragnę wspomnieć o mojej pracy prorektorskiej w ekipie rektora prof. Szapiro (2012–2016). Jaki jest jako szef i lider akademickiej społeczności? Pewnie nie mogę być obiektywny, uważam jednak, że dokonania naszej kadencji są bardziej niż znaczące, a w wielu obszarach przełomowe, a zatem Profesor to świetny lider, z dobrymi rezultatami. Zresztą, potwierdzają to pozytywne oceny ogólnopolskiego środowiska organizacji nauki, które do dzisiaj korzysta z doświadczeń rektora Szapiro. Czy było trudno? Oczywiście! Dla mnie to były najintensywniejsze cztery lata pracy. Szef rektor miał tę niezwykłą cechę, że chciał i umiał słuchać innych. Podejmował decyzje rozważnie, po zasięgnięciu wielu opinii, zwykle ta droga okazywała się najlepsza.
Zaczynaliśmy najgorzej jak można, z programem naprawczym dla SGH uchwalanym na pierwszym posiedzeniu Senatu w pierwszym miesiącu kadencji. Dzisiaj mało się o tym pamięta. Dla historyków uczelni dobrym źródłem wiedzy o tym okresie jest „Gazeta SGH”, a także publikacja pt. Informacja o działaniach władz akademickich kadencji 2012–2016. W ekipie z prof. Markiem Bryxem, prof. Piotrem Ostaszewskim oraz dr. Bartoszem Gruczą (obecnie dr. hab., prof. SGH) – pod kierunkiem rektora prof. Szapiro – zdobywaliśmy kolejne etapy i szczeble doskonałości.
Mam przed sobą list od rektora z ostatniego dnia naszej kadencji (31 sierpnia 2016 r.), w którym pisze: „W minionej kadencji przeżyliśmy wszyscy wiele trudnych momentów, obfitowała ona także w sytuacje nieoczekiwane, a niekiedy – wręcz niewdzięczne. Tym bardziej dziękuję za współpracę, życzliwość oraz pomoc i wsparcie, którego nieodmiennie doświadczałem”. To wspaniała cecha naszego Jubilata – zawsze dba o kontakt, właściwe przekazanie swoich myśli, uszanowań, podziękowań, dla każdego, kto z nim współpracuje.
Cóż, życzę Ci Tomku „realizacji ciekawych przedsięwzięć zakończonych sukcesami… oraz pomyślności…” (to też cytat z Twojego listu), a przede wszystkim, żebyś zawsze był sobą. Takiego właśnie mamy Cię obok siebie – życzliwego ludziom, empatycznego, ale stanowczego przy pryncypiach, z wizją, otwartością i mądrością. I niech Ci służą kolejne wyzwania. Wszystkiego najlepszego!
PROF. DR HAB. MAREK GRUSZCZYŃSKI, Zakład Ekonometrii Stosowanej, Kolegium Analiz Ekonomicznych SGH
